Dag 22 t/m 30

Hoi allemaal,

Dit vond ik nog op mijn laptop! We zijn al die tijd vergeten om ons laatste reisverslag op deze site te zetten. Schandalig dat we daar nu pas achter komen...zo´n half jaar... haha
Maargoed voor de geintresseerde, hier alsnog ons reisverslag van de allerlaatste dagen... Dag 22 tot Dag 35

Dag 22 Een vervolg
Nadat we het vogelbekdier hadden kunnen aanschouwen, gingen we opzoek naar een slaapplaats voor de nacht. Deze vonden we gelukkig snel! Op de weg naar beneden kwamen we al snel een restarea tegen, alwaar we onze camper konden plaatsen en waar we ook nog eens konden bbq’en! Overdag hadden we een soort kipsatéstokjes gekocht en die konden we nu lekker klaarmaken. Het smaakte ons beide heerlijk. Het begon echter steeds harder te regenen op het moment dat we net klaar waren met bbq’en. Dus ruimden we snel alles op om ons campertje in te kunnen gaan.
We doken dus al vrij snel ons campertje in. Het grappige was, dat er zich een dikke mistwolk ontwikkelde en wij als het ware in een wolk terecht kwamen, dat is zo hoog in de bergen. We kunnen dus nu wel zeggen dat we ook echt in de wolken geslapen hebben, haha!

Dag 23
We stonden vroeg op en we zagen dat de wolk nog steeds niet was verdwenen. Stefan wilde heel graag heel vroeg opstaan om de vogelbekdieren beter te kunnen zien. Om 5 uur ’s ochtends stonden we weer naast een campertje en waren we weer klaar om een klein eindje terug te rijden richting de plaats waar wij die vorige dag vogelbekdieren hadden gesignaleerd.
Eenmaal vertrokken van onze overnachtingsplek, reden we uit de mistwolk weg. Weer aangekomen op de parkeerplaats van de dag ervoor, liepen we snel naar het uitkijkpunt. En ja hoor… het vroege opstaan werd beloond! Er waren nu twee verschillende vogelbekdieren te zien. Stefan deed zijn best de diertjes met de fotocamera vast te leggen en Roy maakte filmopnames. Toen de schemering eenmaal was overgegaan in daglicht, waren de vogelbekdieren als sneeuw voor de zon verdwenen. Waarop wij vervolgens weer terug gingen naar de camper om weer verder te rijden. Eenmaal bij onze camper aangekomen, kwam het Nederlandse echtpaar langslopen in de richting van het uitkijkpunt. Ook zij waren er vroeg bij en hadden verschillende vogelbekdieren gespot op een andere plaats niet ver van het uitkijkpunt, namelijk vanaf onder een parallel aan de rivier lopend wandelpad die onder de toegangsweg door liep. Zij kwamen ook terug naar het punt waar ze gisteren ook vogelbekdieren hadden gezien. Dus de eerste ‘goedemorgen!’ in het buitenland hebben we dan ook gezegd, haha!
We ruimde de camper op en vervolgde de reis weer terug bergafwaarts via dezelfde weg als waarlangs we gekomen waren. Stefan had ook nog Finch Hatton Gorge op zijn lijstje staan. Een gebied waar meerdere natuurlijke pooltjes waren waarin gezwommen kon worden. Aangezien wij wel behoefte hadden aan een frisse duik, besloten we dan ook maar om zo’n pooltje op te gaan zoeken. De weg ernaar toe was weer bijzonder avontuurlijk, en deze keer wel heel erg avontuurlijk. We moesten namelijk over zandpaden en door kleine pooltjes rijden! We moesten beide heel erg denken aan de bekende Indiana Jones films, zo avontuurlijk was het zeker.
Eenmaal aangekomen bij een parkeerplaats, parkeerde we onze camper en liepen we het regenwoud in. Een prachtig woud met mooie paden en avontuurlijke ravijnen. We moesten echter wel een aardig stukje lopen, maar dat werd heel goed beloond! We kwamen aan bij een open plaats, waar we via een trapje omlaag een prachtige “stenentuin” aantroffen, met daartussen het pooltje als onderdeel van een doorlopend riviertje! Ongelooflijk gaaf! Middels een grote waterval stroomde er kraakhelder vers water door het poeltje. Roy trok snel zijn zwembroek aan en dook het water in, wat nog best wel fris was. Er was nog een gezinnetje aan het zwemmen, maar voor de rest was er niemand. Heerlijk zwemmen in een pooltje. Stefan maakte wat foto’s en filmde wat en trok daarna ook vrij snel zijn zwembroek aan om vervolgens een frisse duik te nemen.
Terwijl we heerlijk aan het genieten waren, werd het drukker en drukker bij het pooltje. En hoewel er nadrukkelijk werd vermeld dat van rotsen afspringen heel gevaarlijk was en zelfs dodelijke slachtoffers had geëist, sprong de ene na de andere van de 10-20 meter hoge rotsen die een gedeelte van het natuurlijke poeltje omringde. Na een uurtje of twee werd het op den duur zo druk dat wij tegen elkaar zeiden, we gaan weer. Inmiddels moesten we ook echt gaan zodat we keurig op reisschema konden blijven. We droogde ons af en deden weer wat kleren aan, omdat we weer door het regenwoud moesten wandelen. We liepen de trap op en toen gebeurde er iets wat we natuurlijk hadden kunnen verwachten… Stefan riep op een gegeven moment: ‘Roy kijk eens… zit hier iets?’ en ja hoor… aan de binnenkant van Stefan zijn linker been had zich een flinke bloedzuiger vastgezogen. Gelukkig zijn bloedzuigers makkelijk te verwijderen van het lichaam, door je nagel onder de zuignap te zetten en de bloedzuiger van de huid af te schrapen. Dus Stefan kon hem vrij gemakkelijk pakken en zichzelf bevrijden van dit vieze beest. Hoewel het beestje geen kwaad kan, bloed zo’n wondje gedurende 10 minuten toch behoorlijk. Aangezien bloedzuigers een antistollingsmiddel op de locatie des onheil achterlaten. Toch maar even het wondje geprobeerd schoon te maken. Daarna liepen we weer terug naar de parkeerplaats waar onze camper zich nog altijd bevond en gingen we weer verder met onze reis.
De route naar onze volgende bestemming, Airlie Beach, was een hele mooie. Hier hadden we in de planning een hostel op te zoeken alwaar we onze camper konden parkeren en we gebruik konden maken van verschillende faciliteiten. Tevens zou vanaf dit badplaatsje onze sailingcruise vertrekken richting ‘The Whitsunday Islands’. Na ongeveer drie uur bereikte we onze bestemming en checkte we in bij het hostel. Voor 5 dollar p.p. konden we hier terecht, heel fijn dus. Vervolgens reden we naar de nabij gelegen Coles en kochten we aldaar wat verse ingrediënten om ’s avonds in de beschikbare keuken, een overheerlijke verse pasta in elkaar te zetten.
Op het hostel aangekomen maakte we een heerlijke pasta en smulde het op. Eindelijk eens een keer lekker vers kunnen eten waardeerde we heel erg. Roy at zelfs iets te snel waardoor zijn maag de klap naar vers, gezond voedsel, even moest verwerken en hij zich daardoor even niet zo lekker voelde. Na het eten, waste we onze spulletjes af en waren de gewassen kleren in de droger goed gedroogd. Alles opgevouwen en alles weer netjes terug gelegd in de campervan.
Ook hier in Airlie Beach was er een prachtig openbaar zwembad aangelegd, waar we ook weer gratis gebruik van konden maken. Daarom pakte we snel onze zwemspulletjes in en begaven we ons richting de mainstreet van Airlie Beach. Inmiddels was het al aardig donker geworden en was het uitgaansleven hier in dit badplaatsje aardig op gang aan het komen. Hoewel… er klonk harde muziek en het zag er gezellig uit, maar binnen was geen kip! Ook zagen we een backpackersworld, waar het altijd mogelijk is om gratis twintig minuten te internetten op computers die nauwelijks functioneren. We hadden het reisverslag al digitaal gemaakt in de laptop van Stefan en zouden het zo makkelijk kunnen posten op internet. Helaas wilde dit keer op keer maar niet lukken. Op een gegeven moment was de tijd over en moesten we helaas weer offline gaan.
Toen we naar buiten liepen zagen we een MacDonalds en bedacht Roy zich opeens dat het misschien wel mogelijk was om daar met een laptop wifi te pakken. En het lukte! Dus we konden gelukkig toch nog een reisverslag posten. Inmiddels was het al best laat geworden (een uur of 9), waardoor het zwembad niet meer bewaakt en daarmee dus ook gesloten was. We moesten het zwemmen deze avond dus helaas verstek laten gaan. In ruil daarvoor genoten we van een heerlijke milkshake! We liepen terug naar de camper en vielen na een heerlijke douche alweer vrij snel in slaap. Gelukkig maar, want de volgende dag stond er iets heel groots op het programma!

Dag 24
Deze dag gingen we iets heel bijzonders doen! We gingen namelijk zeilen over de Whitsunday Islands! Dit nationale park staat bekend om haar hagelwitte stranden en prachtig blauwe zeeën. We stonden heel vroeg op, want we moesten al tussen 7 uur en half 8 ’s ochtends inchecken. Zodat de zeilboot om 8 uur kon vertrekken.
We waren gelukkig ruim op tijd bij de terminal om in te checken en ons vervolgens te begeven naar de kade, alweer we nog wel eventjes moesten wachten. Inde verte zagen we de Camira liggen, de catamaran waarmee we deze bijzondere zeiltocht zouden gaan maken. Wij waren de eerste, maar een korte tijd daarna kwamen er steeds meer en meer mensen. Gelukkig allerlei verschillende mensen, niet alleen maar jongeren die maar een ding voor ogen hebben: een partyboot! Nee, allemaal mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in de pracht en praal van de Whitsunday Islands.
Toen kwam er een jonge dame met een grote zwarte map die ons aansprak en vertelde dat de zeilboot in gereedheid was voor vertrek. Nadat we onze naam hadden doorgegeven liepen we de pier op en mochten we aanboord gaan van de Camira. Alle bemanningsleden, zo’n zeven man, verwelkomden ons en wenste ons een fijne dag. Daarna gingen de trossen los en voeren we de haven van Airlie Beach uit. Eerst op motor aangedreven, waarnaar even later de zeilen gehesen werden en er naar de juiste wind gezicht werd die ons zou brengen naar Whitsunday Islands.
Onderweg moesten er nog een aantal mensen opgehaald worden op een ander eiland, genaamd Dream Island. Deze mensen werden opgehaald met een speedbootje en wij gingen even voor anker. Aan boord was het heel goed vertoeven. Hoewel het op zich nog wel bewolkt was, hadden we al snel onze zwembroek aangetrokken om heerlijk te genieten van het ochtendzonnetje. We kregen de mogelijkheid om ons tegoed te doen aan een bakje koffie, thee of een heerlijke koude drank met daarbij heerlijke koekjes. Keurig verzorgd! Nadat de mensen van het eiland waren opgehaald gingen we weer verder!
De eerste tussenstop die we maakte was bij een passage waar twee eilandjes elkaar bijna raakte. Hier was een heel mooi koraalrif te vinden en er was de mogelijkheid om te gaan snorkelen. Dat wilde natuurlijk heel veel mensen gaan doen en gelukkig was er meer dan voldoende materieel aanwezig om iedereen goed te kunnen voorzien van een goede snorkeluitrusting. Ook moesten we een speciaal pak aan. De reden hiervoor was dat er in dit jaargetijde (van november tot maart) de gevaarlijk box jellyfisch voorkomt voor de kust van Queensland boven het plaatsje Gladstone. Deze kwal behoort tot één van de allergiftigste dieren ter wereld en een steek kan dodelijk aflopen. Als je in aanraking komt met de tentakels van dit kleine kwalletje, moet je direct met een helikopter naar het ziekenhuis en moet je vijf dagen worden opgenomen in het ziekenhuis. Liever niet dus, dat we in aanraking zouden komen met dit gemene diertje. Zo’n pak zat eigenlijk best wel fijn, het zorgde gelukkig voor goede bescherming en zo konden we met een gerust hart gaan snorkelen.
We stapte in het motorbootje dat ons een eindje van de catamaran af bracht naar het stukje rif waar we konden snorkelen. Daar aangekomen, lieten we ons uit de motorboot in het water zakken, deden we onze duikbril met snorkel op en keken we al vrij snel naar wat de zeebodem ons te bieden had. We kunnen jullie zeggen: koraalrif zien, is één van de mooiste ervaringen die je kan meemaken in je leven. Het idee dat het allemaal echt is, en dat zo’n mooie en kleurrijke wereld door de natuur is ontstaan is ongelooflijk. Het is werkelijk prachtig om al die mooie kleuren te kunnen zien en daarbij ook nog eens te beseffen dat dit koraal ook allemaal leeft en ook nog eens vol leven zit. Want tussen het koraal zwemmen de mooiste visjes! Normaal en ken je die visjes uit een groot aquarium in een dierentuin, maar nu zie je deze visjes gewoon in het echt! Sommige visjes ook wat groter, maar allemaal niet groter dan een onderarm lang is. Roy vond het zo mooi dat wat ie zag, dat hij wat dieper naar beneden wilde en daar er al snel genoeg achter kwam dat snorkelen niets meer is, dan drijven op het water. Er kwam namelijk aardig wat water in zijn luchtpijp en dan schrik je toch wel even. Ook het zwemmen met flippers is best even wennen. Ook Stefan was zo geïntrigeerd door alle visjes en het koraal, dat hij een aantal keer helemaal vergat dat je onder water niet kan ademen. Met als gevolg dat zijn snorkel vol liep met erg zout zeewater.
Stefan bedacht zich op een gegeven moment dat hij zijn duikbril even nat moest maken om beter te kunnen zien, daarbij liet hij zijn duikbril in het water vallen en viel deze naar de bodem van de zee. Hij vroeg Roy om met zijn duikbril op er achter na te zwemmen, maar dat gingen Roy toch net even iets te ver. Hij vond het al een hele prestatie dat hij durfde te gaan zwemmen tussen visjes. Eer dat Stefan de duikbril en snorkel van Roy op had, was zijn eigen duikbril natuurlijk nergens meer te bekennen. Gelukkig was het geen probleem van de duikbril en kreeg Stefan meteen een nieuwe, waardoor we weer konden genieten van de prachtige onderwaterwereld. Roy zag zelfs op een gegeven moment een klein haaitje wat even zorgde voor een korte paniek, maar al snel genoot hij weer van het prachtige koraal dat hij zag. En gelukkig: die boxjellyfish zijn we niet tegengekomen ;) Na een tijdje werden we weer opgehaald en weer terug gebracht naar de boot. Dat terugvaren was helaas iets minder aangenaam, omdat het stikte van de paardenvliegen. Deze vieze gemene vliegen gaan op je zitten en bijten je vervolgens. Ze bijten zelfs door je pak heen. Later verteld Stefan hoe deze beestjes zich voortplanten, geloof me: dat is heel smerig! Helaas waren wij juist hier gedurende de periode van 3 weken per jaar dat deze vliegen actief zijn. Daarbij werd ons op de boot al verteld dat je ze niet dood mag slaan, omdat er dan alleen maar meer komen. Dit komt namelijk, omdat deze beestje afkomen op de geur van hun gestorven medepaardenvliegen…
Eenmaal weer terug op volle zee waren we gelukkig alweer snel van deze vieze, grote vliegen af en zeilde we door naar de volgende bestemming. Ondertussen kregen we een heerlijk fruitbuffet aangeboden met heerlijke verschillende soorten meloen en sinaasappel. Ook dit was weer fantastisch geregeld! We konden heerlijk ons buikje vullen met overheerlijk vers fruit en daarbij was het drinken van lekker gekoelde dranken onbeperkt mogelijk. We genoten samen van een heerlijk koud Australisch wijntje (dit keer geen 7 dollar per glas) en begaven ons naar het voordek, alweer we heerlijk onder de schaduw van een zeil konden gaan liggen op een soort reuzenhangmatten. Dit was werkelijk genieten. Onder hoor en merk je dat de zee voorbijraast en ondertussen geniet je heerlijk van het zonnetje met in je handen een heerlijk Australisch wijntje!
We kwamen aan op Whithaven Beach, de volgende tussenstop tijdens deze excursie. Dit extreem witte strand is inderdaad een witte hemel op aarde! Zo ongelooflijk mooi en schoon dat je ogen bijna zeer deden van de weerkaatsing van het zonlicht. We kregen de mogelijkheid om van dit strand anderhalf uur te genieten en we werden met een bootje die kant op gebracht. Echter werd ons wel aangeraden om de “stinger suits” weer aan te doen, omdat ook in dit gedeelte van de zee die gevaarlijke kwalletjes te vinden waren. Stefan nam zijn camera mee, waardoor een bemanningslid het hem sterk afraden. Het zand van dit strand is namelijk zo fijn, dat het camera’s, telefoon, Ipads, etc. kan vernielen. Dit zand bestaat uit 98% silicium, en kan onder andere worden gebruikt om diamanten mee te slijpen. Dus dan weet je wel dat het om heel fijn zand gaat. Stefan wilde het echt dolgraag wel vastleggen van wat we zagen en nam dan toch maar het risico om zijn camera’s mee te nemen. Voorzichtigheid was geboden, maar we hebben fantastische foto’s en filmpjes kunnen maken. Apart aan dit zand, is dat het helemaal niet als gewoon strandzand aanvoelt. Het is heel zacht zand (voelt alsof je over rozenblaadjes loopt, zoals een bemanningslid beschreef) waar je een beetje in wegzakt en ondanks dat de felle zon er heel de dag op staat word dit zand nooit zo warm dat je er niet op kan staan met blote voeten.
Na anderhalf uur werden we weer opgehaald met de motorboot en werden we weer teruggebracht naar de zeilboot. Ook nu sloegen er weer een aantal van die vieze paardenvliegen toe. Op de boot aangekomen stond weer een heerlijke verassing op ons te wachten. De bemanning had namelijk een heerlijke bbq voor ons voorbereid en we mochten heerlijk smullen van verschillende salades en heerlijk bereid bbq-vlees. Stefan koos voor kip en vis en Roy koos voor kip en beef. We hebben heel erg lekker gegeten!!! Ook dit was weer fantastisch verzorgd! We gingen weer verder met zeilen en maakte nog een hele mooie vaart langs prachtige eilanden, waar er op een paar ook een van de mooiste resorts ter wereld gevestigd waren. De gids vertelde op een gegeven moment dat er op een resort minimaal 1000 dollar neergelegd moest worden per nacht en dat deze prijs exclusief butler, kamermeisje en gastheer/vrouw was. Vakantiebestemmingen die alleen zijn weggelegd voor de rijksten der aarde.
We genoten heerlijk van de zon en vervolgde onze reis. De uitzichten die we hadden waren wel zo ongelooflijk mooi, dat de tijd echt voorbijvloog en we er helaas achter kwamen dat we alweer op de terugweg aan het varen waren. De mensen van het eiland werden weer eerder afgezet en wij voeren weer verder waar ons nog een heerlijke afternoon tea werd aangeboden met heerlijke versnaperingen, waaronder: chocoladecake en toast met kaas (waarbij we weer een heerlijk Australisch wijntje opentrokken). We maakte op een gegeven moment ook nog een erg grappige situatie mee, waarbij een heel schattig meisje ons vroeg of dat ze de clipjes mocht hebben van de blikjes. Niet kort daarna kwam er een klein jongetje naar me toe, legde zijn arm om me heen en zei: “Give it to me… She’s just a girl, I’m your best friend…” haha.
Helaas was de haven alweer in zicht en was daarmee ook het einde van een fantastische dag zeilen inzicht. We realiseerde ons dat we, voor eigenlijk maar heel weinig geld, een heerlijk dag hebben gehad die werkelijk tot in de puntjes keurig verzorgd was. We meerde aan en verlieten het prachtige zeilschip. Zeilen op een catamaran is echt fantastisch! Als we geld zouden hebben, en allebei goed zouden kunnen zeilen dan… We bedankten de bemanning hartelijk en liepen voldaan weer richting de kade alweer de bussen alweer klaar stonden die ons terug naar het hostel bracht.
Eenmaal terug in het hostel hoefde we niet meer te eten, omdat we nog vol zaten van al het lekker eten dat ons die dag was aangeboden. We pakte snel onze zwemspullen en besloten snel nog een duik te gaan nemen in het heerlijke openbaren zwembad. Inmiddels was het alweer donker en onder een sterrenhemel en het veel licht van de maan, zwommen we heerlijk in het warme zwembad. We waren één van de weinigen, dus we hadden zo’n beetje dat hele grote zwembad voor ons alleen :D
Terug naar het hostel, snel een lekker douche gepakt en snel weer het campertje ingedoken waar we alweer snel in slaap vielen na een heerlijke, prachtige en zeer indrukwekkende dag!

Dag 25
Vandaag sliepen we een beetje uit, dat hadden we ook echt wel nodig. We hadden immers ook niet vernomen voor wanneer we moesten uitchecken, dus we hadden alle tijd. We stonden op, namen een douche, ontbeten wat en maakte ons klaar om te vertrekken. Omdat de kampeerplaats vol stond van palmbomen leek het ons wel leuk om hier een aantal foto’s te maken. Dus maakte we wat foto’s met de camper. Vervolgens kwam er iemand van het hostel langs die vroeg of wij Roy en Stefan waren. Hierop gaven wij natuurlijk bevestiging, waarop we meteen te horen kregen dat we de 10 doller deposito kwijt waren, omdat we voor 10 uur hadden moeten uitchecken. Waarop wij antwoorden dat we dat niet wisten omdat dit ons niet was verteld en dat we dus zo snel mogelijk weg zouden gaan. Maar die 10 dollar waren we sowieso kwijt volgens de mevrouw, waardoor we een beetje in een klein conflict kwamen met die mevrouw. Wij gaven aan dat wij echt van niets wisten en dat we hoopte op een beetje begrip. Nee, dat was echt niet mogelijk wij hadden moeten weten dat we voor 10 uur hadden moeten uitchecken, dat is namelijk in elk hostel van Australië het geval. Hier gaven wij ons verweer en vroegen we waarom dat dan niet wordt gemeld bij het inchecken, waarop het antwoord kwam: “Weet je hoeveel mensen wij per dag moeten inchecken? Wij kunnen niet tegen al die driehonderd mensen zeggen dat ze voor 10 uur moeten uitchecken…” Je snapt natuurlijk wel dat wij dat inderdaad niet begrepen! Waarop Stefan zei dat we het een slechte zaak vinden, dat dit niet gebeurt en dat het in een accommodatie haast vanzelfsprekend is dat het moment van uitchecken wordt vermeld bij het inchecken. Hij noemde het een slechte service, waardoor de betreffende mevrouw vol ongeloof wegliep zonder verder nog een woord met ons te wisselen. Wij hadden in totaal maar 10 dollar voor twee nachten verblijf betaald (ipv de 20 dollar die we eigenlijk hadden moeten betalen) en hadden helemaal geen deposito betaald, maar dat was blijkbaar in hun administratie niet goed verwerkt. Omdat die mevrouw over een deposito begon, waren we aan het twijfelen gebracht of we nu ons verblijf wel hadden betaald of dat we enkel een deposito hadden betaald. We besloten het zekere voor het onzekere te nemen en gingen maar naar de balie om uit te checken. Dan hoorde we vanzelf wel of we nog voor het verblijf moesten betalen als dit aan de orde was. Staan wij daar aan de balie te wachten totdat we geholpen worden door een van haar mannelijke collega’s, loopt het mens dat ons eerder zo vijandig aansprak ons zo voorbij en duikt ze snel haar kantoortje in. Zodra wij aan de beurt zijn en de situatie aan de jongeman hebben uitgelegd, wordt deze jongeman door de mevrouw naar achteren geroepen. Komt deze jongeman na een tijdje weer terug en zegt tegen ons: “we geven die 10 dollar deposito terug, maar laat dit een goede les geweest zijn voor het volgende hostel waar jullie gaan overnachten… voor 10 uur moet je altijd uitchecken.” Wij kijken elkaar aan, nemen de 10 dollar in ontvangst en lopen terug naar de camper. Buiten zeggen we tegen elkaar: wat een stelletje pippo’s zijn het daar zeg, wij hebben gewoon voor 0,0 dollar twee nachten daar mogen verblijven…
Na deze nare ochtend vervolgden we onze reis. Na een kort bezoek aan de Coles supermarkt net buiten Airlie Beach reden verder richting het noorden. De volgende bestemming was Townsville, zo’n 300 kilometer verderop. De reis verliep voorspoedig en zo tegen een uur of 5 kwamen we aan in Townsville. Hoewel Townsville een aardig leuk centrumpje heeft, met mooie koloniale gebouwen, was het er compleet uitgestorven. Helemaal toen de eerste tropische regenbui ons in deze stad bereikte. Het kwam echt met bakken uit de hemel zetten. We zochten snel een pinautomaat op, pinde nog wat dollars en besloten weer gauw door te rijden. Stefan had een uitstapje op de planning staan om in een national park genaamd ‘Townsville Town Common Conservation Park’ vogels te kunnen bekijken. Het plan was om daar ook een overnachtingsplaats te vinden. Eenmaal daar aangekomen, bleek dat het park tot 6:30 uur die avond geopend zou zijn. Wij kwamen aan om 6 uur, dus het had weinig zin meer om diezelfde dag nog een bezoekje te brengen aan dit nationale park. Ook was het zoeken van een slaaplaats hier in de buurt erg lastig, omdat overal wel aangegeven stond dat overnachten niet was toegestaan. Dit deed ons besluiten om dan maar de route te vervolgen tot de eerstvolgende rest-area. De volgende ochtend zouden we dan wel weer terug rijden naar dit park, mist het weer dit toeliet. Gelukkig kwamen we voor ons gevoel vrij snel een rest-area tegen. Dit was tevens de eerste rest-area die echt aangewezen was als camping en waar dus ook gratis met tent en al gekampeerd mocht worden. Deze ‘camping’ stelde niet zo veel voor, maar het was een fijn idee dat we nu zeker waren dat we hier volledig ‘legaal’ konden staan. We hadden ons eigen kraantje, waaronder we ons konden wassen.
We kookte wat, en doken weer snel onze campervan in om maar snel te gaan slapen. Maar toen kwamen we tot een hele nare ontdekking! Door al de nattigheid was alles al vrij klam en nat geworden, en eveneens nam het aantal muggen hier voor het eerst aanzienlijk toe! Eerst probeerde we onze campervan van zo’n beetje alle muggen te ontdoen, alvorens we konden gaan slapen. Daarbij was het ook nog eens heel erg warm geworden door al onze activiteit om de muggen uit te schakelen. Best een vreemde situatie, wanneer het buiten giet en je binnen zo’n beetje stikt van de hitte…

Dag 26
De volgende ochtend stonden we al heel vroeg op, wat meteen goed werd beloond! Op het grote veld dat zich achter onze campervan begaf, aten en sprongen heel wat kangoeroes in de schemering van de morgen! Zo schattig allemaal! Stefan riep eerst: ‘Roy, een kangoeroe!’ waarop volgde: ‘en nog een… en nog een… en nog een…’ etc.
Na een klein ontbijt zag het weer er weer aardig uit, en besloten we dat e alsnog Town Common Environmental national park konden bezoeken. Zeker nu we ook niet zo heel ver weg van deze laatste bestemming waren. Stefan wilde dit park toch wel heel erg graag zien. Onderweg naar dit park bezochten we een MacDonalds die 24 uur per dag open was, om weer even internet op te duiken. Alwaar we eindelijk eens wat foto’s online konden zetten. We hadden al wat foto’s geselecteerd, aar nog geen moment gevonden om ze ook te plaatsen.
En inloggen ging makkelijk, maar daarna volgde een lange tijd eer ze allemaal online stonden. Het internet liep meerdere keren vast waardoor alles weer opnieuw geupload moest worden. We hebben zo;n 3 uur gedaan om een aantal fotootjes te plaatsen. Dat doen we de volgende keer niet meer :P
Daarna reden we door naar Town Common Environmental national park. Onderweg daar naar toe begon het weer heel erg hard te regenen. Wel zo hard dat we weer begonnen te twijfelen of we wel het park moesten bezoeken. Eenmaal daar aangekomen werd het gelukkig weer wat droger. Er was echter een puntje waardoor we weer begonnen te twijfelen f we wel dit park moeste bezoeken. De weg naar de verschillende uitkijkpunten was namelijk geen asfaltweg. Gezien er bij het camperbedrijf nadrukkelijk werd gemeld dat we niet over onverharde wegen mochten rijden, was dit dus een twijfelgeval. Zeker nu het geregend had, had het goed kunnen zien dat deze weg wat vermoddert was.
De weg een beetje gecheckt en we hadden al snel in de gaten dat we in principe gewoon over deze weg konden rijden. Wel spraken we af dat als we het ook maar 1 procent vertrouwde, we meteen omdraaide. We reden het park op en zagen al snel mooie uitkijkpunten alwaar we verschillende vogels konden zien. Terwijl we in het park waren begon het wel weer een paar keer flink te regenen. Op een gegeven moment zagen we ook een weg die niet meer te vertouwen was, waardoor we helaas moesten omdraaien.
Als laatste stopte we bij een toren, alwaar we een heel goed uitzicht hadden over het grote vlakte waar verschillende vogels zich lieten zien. En uiteindelijk zag Stefan ook de vogel waarvoor hij gekomen was. We zagen namelijk een aantal reuzenooievaars die de naam dragen: Jabiroes. Wat een enorme beesten zijn dat zeg!
Na deze mooie vogels gezien te hebben en deze ook op de foto te hebben gezet, besloten we om onze reis weer voort te zetten. We hadden weer een flinke afstand voor de boeg. We sprongen snel weer in onze camper en gingen weer verder. Onderweg hadden we veel last van de regen, zoveel als dat er viel. Gek genoeg kwamen we tussen die regen ook nog de zon tegen. Onze volgende bestemming was. Door de vele regenval moesten we helaas een aantal nationale parken moeten overslaan. Enerzijds had dat dus te maken met de regen, anderzijds wilde we ook wat meer tijd doorbrengen in Cairns waarop we besloten om ook een aantal nationale parken over te slaan. Deze parken waren: Paluma Range National Park en Jourama Falls National Park.
We reden met volle vaart door naar Ingham, alwaar even verderop het Edmund Kennedy National Park te vinden was. In dit park zou een hele mooie mangrove -boardwalktrack te vinden zijn. Toen we in Ingham aankwamen werden we ook hier weer getroffen door zware regenval. Desalniettemin besloten we toch naar het beginpunt van deze walktrack te gaan zoeken. We bereikte het Edmund Kennedy National park en werden verrast door het eerst bordje waarop stond dat er gevaar was voor krokodillen! Dit bekende bordje werd natuurlijk meteen vastgelegd met video en fotocamera. Dit bordje zorgde ervoor dat de spanning natuurlijk wat opliep. We reden met het campertje het park in en ook hier waren weer zand met stenen wegen te vinden. We hadden goede grip en besloten om door te rijden.
We passeerde beekjes en zagen veel slootjes, waarop Stefan iedere keer zei dat dit ideale leefgebieden voor krokodillen waren. Roy zag dat ook al helemaal voor zich. In die regen, die echte bruinwater beekjes met veel bomen die daar half instaan, je zou inderdaad echt een krokodil daar kunnen verwachten. Dat zorgde ervoor dat extra aandacht gevraagd werd en Roy maar voor alle zekerheid de deuren op slot deed en de ramen ook lockte. Stefan en wilde dieren, je weet maar nooit…:P haha
Het begon harder en harder te regenen en van een startpunt voor de boardwalk was geen spoor, waardoor we op een gegeven moment zelfs ook het park weer uitreden. We kwamen terecht in een klein dorpje met echte Australische huisjes op palen. Het zag er echter wat armoedig uit en zeker in die vele regen was het echt net of je in een totaal ander land was dan Australië. We zagen maar weer hoe veelzijdig dit land wel niet is. Onze zoekende gezichten zette een inwoner van dat kleine dorpje aan, om op ons af te stappen. En echte Aussie, ruikend naar bier, met en flinke baard en een leren cowboyhoed op zijn hoofd, stapte op ons af en vroeg waar wij naar opzoek waren. Stefan gaf aan dat we opzoek waren naar de boardwalk in het Edmund Kennedy National Park, waarop hij een onverstaanbaar Engels antwoord gaf. Ook nu weer zag hij onze bedenkende gezichten en riep een vriend erbij. Deze man kwam ook uit zo’n echt tropisch huisje gelopen. We betwijfelen het of het van oorsprong niet een Aboriginal was, hij deed ons er goed aan denken in ieder geval. We stelde nogmaals onze vraag waarop hij al snel antwoorden dat deze walktrack helaas niet meer toegankelijk was, omdat een cycloon deze twee jaar geleden verwoest had.
We vroegen aan deze aardige man tevens naar het weer voor de komende dagen, waarop hij antwoorden dat het weer niet vee zou veranderen als alleen maar regen. Het regenseizoen is immers hier begonnen. Deze man was de eerste die vertelde dat er een cycloon aanwezig was tussen Darwin en Cairns, in de golf van Carpentaria. Daarbij vertelde hij dat dit weer nog niets was, het kon allemaal nog veel erger. Dat was het moment dat er bij ons een beetje angst ontstond. Angst in die zin dat we dus moesten gaan beseffen dat de rest van onze vakantie letterlijk en figuurlijk in het water zou vallen en dat er eventueel problemen zouden kunnen ontstaan met onze reis richting Cairns. Daarom vroegen we aan de man of er al problemen waren met de weg naar Cairns. Hierop stelde hij ons enigzinds gerust door te vertellen dat de wegen richting Cairns bijzonder goed waren en eventuele problemen nog wel op zich lieten wachten.
Met hartelijke dank en een klein balend gevoel liepen we terug naar de camper. En regenen dat het deed, niet normaal. We besloten daarom maar om de dichtstbijzijnde informatiepunt op te zoeken om ons goed te laten voorlichten. Eenmaal bij het informatiepunt aangekomen, stonden we voor een gesloten deur. Dit was immers niet de eerste keer. Meerde malen hebben wij gesloten deuren aangetroffen van informatiecentra midden op de dag, terwijl aangegeven staat dat ze open zouden moeten zijn. Gelukkig zag Stefan in de TomTom dat er in de buurt nog een informatiepuntje zou moeten zijn. We reden er snel naar toe, maar ook hier stonden we voor een gesloten deur.
Nog harder balend reden we dan maar door en stopte we bij de eerstvolgende restarea dt gelukkig niet heel ver rijden was. Deze restarea was te vinden aan de noordkant van het Edmund Kennedy National Park. Onderweg hiernaartoe kwamen we een aangereden kangaro tegen. Dit beestje lag echt midden op de weg. Stefan dacht natuurlijk meteen aan het feit dat er misschien wel eens een joey in de buidel zou kunnen zitten, waarop hij besloot om een kijkje te gaan nemen en dit beestje ook aan de kant te leggen. Al snel genoeg kwam hij erachter dat het een mannetje was, dus van een joey was gelukkig geen spraken. Daarna dacht Roy: hij zal het beestje wel pakken en rustig aan de kant leggen… Stefan pakte echter het overleden beestje bij de staart en gooide het zo het naastgelegen land in. Dit alles wel natuurlijk met een plastic zakje als handschoen ;)
Aangekomen op de rest-area kookte we snel wat en maakte we alweer snel het bedje op. We hadden het beide goed gehad door al die regen. Een campertje is dan helaas niet altijd een goed uitvalbasis. Ook binnen is alles vochtig en benauwd tegelijk. Tevens werden we deze nacht echt aangevallen door de muggen! Dit was echt niet leuk meer! We hadden wel een spray gekocht tegen die beesten maar echt werken deed het niet. Daarbij kwam dat het sprayen buiten de camper gebeuren moest, omdat het gewoon vergif is wat je op je huid spuit. Dus voor het sprayen moest je in je boxer naar buiten, waar dus nog meer muggen zaten! Al met al, toch maar in enige slaap gekomen.

Dag 27
We stonden eveneens weer vroeg op en besloten naar een dichtstbijzijnde informatiecentrum te rijden om ons voor te laten lichten. In Tully, alweer dit centrum was, aangekomen stonden we weer voor een dichte deur. Dit had echter te maken omdat we gewoonweg te vroeg waren. We moesten nog een half uurtje wachten en dan zouden ze open gaan. In dat half uurtje konden we mooi een aantal vragen opstellen en opschrijven, zodat we zeker alles zouden vragen wat we wilde vragen.
Het was acht uur en het centrum ging open. Een hele aardige vrouw stond ons meteen te woord en wij konden onze vragen stellen. Ook zij vertelde ons dat de komende dagen vooral nat zouden zijn. Ze liet ons op een gegeven moment een kaart zien, met daarbij de informatie over de cycloon die rond het gebied hing. Ook zij vertelde weer dat dit weer nog niets was.
Na wat weersvoorspellingen opgezocht t hebben, adviseerde zij ons om zo snel mogelijk richting Cairns te rijden. Boven Cairns zag het weer er toen nog redelijk uit, en de voorspelling was dat tegen het einde van de week het weer aanzienlijk zou verslechteren. Als we naar Cape Tribulation wilde rijden, was het verstandig daar zo snel mogelijk naar toe te rijden. Aangezien de weg van Port Douglas naar Cape Tribulation (en vise versa) nog wel eens ontoegankelijk wil zijn als er in korte tijd veel regen valt. We moesten voorzichtig rijden, voldoende water en dollars bij ons hebben. Roy bedacht zich opeens dat de lokale bevolking vast en zeker het beste middel weet tegen de vele muggen. De vrouw bij het informatiecentrum wist wel raad en schreef een heel goed anti-muggenmiddel op een kaartje.
Met deze raad verlieten we het informatiecentrum. We besloten deze raad op te volgen en vervolgenden onze reis zo snel mogelijk in de richting van Cape Tribulation. Om die reden sloegen we Mount Mackay State Forest en South Mission Beach (waar cassowaries in het wild te zien zouden zijn, als je in het zuiden van South Mission Beach een onverhard weggetje omhoog neemt) en Mission Beach over. Bij een cheap chemist die we langs de weg tegenkwamen kochten we dat hele goede muggenspul (voor de liefhebbers: Bushman, 40% Deet). Onderweg was er weer veel en veel regen. Soms konden zelfs de ruitenwissers van onze camper de hoeveelheid regen niet aan, en moesten wij zodoende onze snelheid aanpassen. Ondanks de gematigde snelheid bereikte we in een vrij vlot tempo Cairns. Daar waren we dan, in de plaats waar onze Australiëreis op 28 december 2013 zou eindigen. Echter hebben wij nog precies een week om ons in het gebied rond Cairns bezig te houden. We gingen snel naar het informatiecentrum en vroegen daar naar de mogelijkheden voor de komende week. Bij het informatiecentrum waren ze iets positiever over het weer. Zij zeiden dat er wel veel regen viel, maar dat er ook genoeg droge periodes waren. Met deze positieve berichten besloten wij door te reizen naar het uiterste noorden van onze reis: Cape Tribulation.
De weg richting het noorden was erg indrukwekkend. Via bochtige wegen reden we op een James Cook Highway, soms leek het net een achtbaan. Werkelijk een prachtige route, alleen veel regenwolken hingen boven ons en hoe noordelijker we kwamen, hoe meer regen er over ons heen viel. Na een uur of twee bereikte we het nationale park Daintree met daarbij de bekende Daintreeriver. Deze moesten we oversteken met een ferry, waarvoor we 23 dollar moesten neerleggen voor heen en terug. Alvorens wij deze ferry opgingen, zagen we veel krokodillencruises-opstapplaatsen. Dat betekende dus dat hier in dit gebied veeeeel krokodillen zaten. Best wel een gek idee dat we dus met ons campertje een rivier overstaken waar heel veel krokodillen zaten!
Veilig en wel aan de overkant aangekomen, begon ons avontuur. Weer via Indiana Jones achtige wegen, echter wel verhard, vervolgde we onze weg naar het uiterste noorden van onze reis. Noordelijker dan cape tribulation is gewoonweg niet te komen, omdat daar de weg gewoon ophoudt. We zagen vele mooie wouden, passeerde avontuurlijke bruggen, en kregen vooral te maken met heeel veeel regen. Het duurde nog ongeveer een uurtje alvorens we Cape Tribulation bereikte. Eenmaal daar aangekomen, konden we nog net een informatiecentrum binnenstappen o te vragen naar goede wandelroutes. We waren echter al zo moe door het intensieve rijden en de regen werd zo heftig dat we daarom maar besloten om een slaapplaats voor de nacht te gaan zoeken. We vonden gelukkig snel een rest-area, kookte snel wat tussen de zware buien door en maakte daarna snel ons bedje op. We merkte op dat alles al klam was geworden, dt beloofde wat voor de nacht…
Deze nacht was verschrikkelijk! Buiten het feit dat er enorm veel regen over ons campertje viel, krioelde het van de muggen!!! Gelukkig hadden we nu dat hele goede anti-muggenmiddel bij ons, waardoor het steken gelukkig wel wat meeviel. Echter waren we ook weer goed moe, waardoor we gelukkig weer vrij snel sliepen.

Dag 28
We werden alweer vrij vroeg wakker, we keken naar buiten en het was weer niets anders dan regen. We probeerde wat te ontbijten en gingen daarna toch maar richting het strand om te kijken hoe mooi dat eruit moest zien. Gezien het aantal muggen, sprayde we ons opnieuw in en liepen richting het strand. We passeerde eveneens het bord van krokodillengevaar, waardoor een pad naar het strand opeens wel wat spannender werd. We liepen over een houten brug over een beekje, je raad het al: er gaat dan meteen een gedachte van krokodillenontmoeting door je hoofd. Gelukkig bereikte we heelhuids het strand.
Helaas zorgde de enorme grijze lucht voor een plaatje waar we niet op gehoopt hadden, het zorgde voor een groot treurig beeld. Toch maar wat fotootjes gemaakt en daarna weer vliegensvlug naar de camper gegaan, omdat ook op het strand een veldslag uitbrak met de muggen! Niet normaal hoeveel van die beesten hier zaten. Daarbij komt nog dat we hadden vernomen dat je ook nog moest oppassen met teveel muggensteken. Teveel muggensteken zou namelijk kunnen lijden tot knokkelkoorts, en dat is toch echt wel het laatste wat je op je vakantie wilt meemaken…
We reden snel weg, richting een aantal andere wandelroutes. Allereerst kwamen we bij de Dubuji Boardwalk. We begonnen eraan en het was droog, maar al snel tijdens de route begon het weer te regenen. Daarbij kwam dat een gedeelte van de boardwalk was afgesloten en we daardoor ook niet verder konden. We stapte daarom al snel weer in onze camper. Er waren wat meer kleinere routes in Daintree die we konden bewandelen. Echter hebben we ook al deze kleinere routes moeten overslaan, omdat de regen gewoonweg alles tegenhield. Het regende op een gegeven moment zo hard dat we daarom besloten om de ferry maar weer terug te pakken en ons maar richting Cairns te begeven. We hadden namelijk een idee opgevat om wellucht het noorden eerder te kunnen verlaten. Roy zei namelijk op een gegeven moment: zouden we onze vlucht richting Melbourne niet kunnen vervroegen, zodat we nog een aantal mooie dagen in Melbourne zouden kunnen hebben? Dat vond Stefan een heel erg goed idee en we besloten daarom om maar eens uit te zoeken wat daar de mogelijkheden in waren.
Toen we de overkant van de Daintreerivier weer bereikte besloten we om richting Mossman te rijden, alwaar zich een prachtig national park bevind, namelijk: Mossman Godge National Park. Dit park is een gebied wat is aangewezen als leefgebied voor de Aboriginals. Toen we hier aankwamen was dit ook duidelijk te zien. Er was een informatiecentrum gebouwd, dat nagenoeg volledig door Aboriginals werd gerund. Tevens werd je met busjes richting het national park gebracht, omdat op den duur de weg ernaar toe wordt onderbroken door uitsluitend Aboriginal leefgebied. Hier mag je dus ook niet zomaar met je campervan komen. Maar toen we eenmaal in het informatiecentrum waren kwam het weer met bakken uit de lucht vallen. Deze bui hield ook niet zomaar even op, nee het bleef stromen! Dit heeft ons helaas doen besluiten om ook dit park over te slaan. Een geluk bij een ongeluk bracht ons binnen dat centrum bij een douche. Wij hadden wel zin in een goede douche, na die broeierige nacht in Cape Tribulation, dus we besloten om daar dan maar een douche te pakken. Echter moesten we nog wel de douchespullen halen uit onze camper en toen ging het goed mis.
Omdat een campervan no niet de makkelijkste manieren heeft om je spullen op te bergen, moesten we in de stromende regen alles van zijn plaats afhalen om bij onze douchespullen te komen. Alles werd zeik en zeiknat, maargoed we konden douchen. Na het douchen was de regenen nog steeds niet opgehouden, maar wij moesten wel door. Zelfs onder een paraplu was het haast onmogelijk om alles droog te houden. We kwamen dus zeiknat aan in onze camper. Dat had dus als gevolg dat alles nog natter werd, dan dat het al was.
We reden vervolgens richting Cairns, en omdat we het weer en de camper volledig goed zat waren, was de hoop des te groter dat we een vlucht eerder zouden kunnen pakken richting Melbourne. Onderweg naar Cairns, passeerde we de luchthaven alwaar we daar maar langs reden in de hoop dat ze daar iets voor ons konden doen. We parkeerde onze camper op de luchthaven en liepen naar de vertrekhal voor binnenlandse vluchten. Het was hier niet heel groot en al snel vonden we de balie van Quantas. We vroegen hier of ze ons konden helpen, waarop die vrouw meteen in de computer dook en l snel tot de conclusie kwam dat alle vluchten richting Melbourne al volgeboekt waren. Ze gaf hierbij als toelichting: normaal gesproken was het enigszins mogelijk geweest om de vlucht e vervroegen, maar omdat hier in Australië de vakanties eindigen, gaan er veel mensen weer terug naar huis en is het enorm druk. We wisten dat de kans niet groot was, maar we liepen wel een beetje teleurgesteld weer terug richting de camper. Parkeergeld wat we moesten betalen voor het parkeren van een half uurtje was 7 dollar! Ongelooflijk!
We besloten dan maar om een hostel op te zoeken, alwaar we onze camper konden parkeren. We waren ook het ‘wildkamperen’ inmiddels aardig zat, zeker nu er zoveel regen al gevallen was en er nog veel zou vallen de komende dagen. Onderweg naar Cairns, kwamen we weer een Boardwalk tegen, deze lag bijna op de luchthaven. Stefan wilde hier weer even een kijkje gaan nemen, maar Roy zag al dat die Boardwalk in moerasachtig gebied lag. Hij had al genoeg muggen gezien en hij hoefde er niet meer te ontmoeten. Stefan ging daarom maar even alleen kijken, maar was al vrij snel weer terug. We reden door naar Cairns.
Daar eenmaal aangekomen reden we langs verschillende hostels. Niet normaal wat men daar vraagt voor het slapen op een kamer. 25 dollar per nacht. Roy dacht daarbij: voor dat geld kan je vaak beter in een hotel of motel gaan zitten. Daarom besloten we toch maar voor de jucy deal te gaan, die ons aanbood om voor 5 dollar pp bij een klein hostel genaamd JJ’s te gaan staan. Eenmaal hier aangekomen, checkte we vrij snel in. Het inchecken was een hele belevenis. De receptioniste was een typetje apart. Met een soort Ushi gebit in haar mond en een raar accent engels was het een karikatuur om te aanschouwen. Vervolgens, nadat wij onze camper hadden geparkeerd, kwamen wij er achter dat wij nog niet hadden gevraagd naar de wifi-mogelijkheden. Dit was het moment dat wij er beide achter kwamen dat wij erg moe waren en het helemaal hadden gehad. We staan daar te wachten, en een Duitse vrouw checkt in. Deze Duitse vrouw krijgt haar bedlinnen mee en ziet dat de receptioniste een vies vlekje om het beddenlinnen verdoezeld door deze schijnbaar omopgemerkt te vervouwen. De Duitse vrouw ziet dit echter, en vouwt het linnen weer open zodat het vlekje weer zichtbaar word en zegt “Give me another one”. Deze situatie in combinatie met de karikatuur van de receptioniste bracht ons zo hard aan het lachen, dat we er niet meer uitkwamen. Stefan liep naar buiten, waardoor Roy wel bij de receptie moest blijven staan en probeerde in alle moeite zijn lach in te houden. Dit was echter veel te moeilijk en ook hij kon zijn lach echt niet inhouden. Op den duur werd het echt genant en verontschuldigde Roy zich naar de Duitse vrouw en de receptioniste door hen te zeggen dat het niet om hen ging, maar om zijn vriend Stefan. Vervolgens zegt de receptioniste: “Oh yes, my deer. I understand you. No worries.”
We besloten om snel maar wat te gaan koken, want we hadden reuze honger. Tijdens het koken raakte we aan de praat met een ander Nederlands stelletje, die ook dezelfde Roadtrip hadden gemaakt als wij. Eveneens met een Camper langs de Oostkust van Australië. We spraken onze bevindingen naar elkaar uit, en kwamen tot de conclusie dat veel van die bevindingen hetzelfde waren. Beide hadden we een rammelbak van een camper en beide waren we er goed van aan het balen hoeveel regen we de afgelopen dagen te voorduren hebben gehad. Het eten was inmiddels klaar, en we wenste elkaar smakelijk eten. Na het eten, waste we snel af en doken we weer snel ons campertje in. Hier was echter alles nog goed nat. Daardoor waren we genoodzaakt delen van het bed om te draaien of weg te laten, zodat het wat kon drogen en wij alsnog met enige moeite konden gaan slapen.

Dag 29
Tegen een uur of 8 ging de wekker en stonden we op. Het weer was echter nog niet veel veranderd met de avond ervoor, en de regen was weer in volle gang. Gelukkig konden we in de ontspanningsruimte van het hostel wat ontbijten. Voor tien uur moesten we uitchecken. Dus in de korte tijd die volgde probeerden we om de spulletjes enigszins wat te laten drogen. Na de slechte nacht waren we het nu toch echt over een ding eens, ook met deze camper hadden we het helemaal gehad. We waren de camper zo beu, er mankeerde zoveel aan, dat we besloten om richting het infomatiecentrum te gaan en aldaar via het gratis internet een accommodatie te zoeken voor de komende dagen.
Bij het informatiepunt was de mogelijkheid om gratis op het internet te surfen. Direct zochten we naar boekingsites waar we eventueel een hotel zouden kunnen vinden. Via booking.com zochten we naar hotels in Cairns. Er verschenen verschillende hotels die tegen leuke prijzen hun accommodatie aanboden. Echter werden we niet heel erg warm van wat we zagen. De mooie hotels waren vaak boven ons budget, en de goedkope hotels waren niet altijd even mooi en riepen enige twijfel bij ons op. Daarop besloten we om te gaan zoeken in de omgeving van Port Dougles. In Port Douglas is een overaantal aan resorts, dus wellicht zou hier wat tussen kunnen zitten. Helaas is Port Douglas een uitvalsbasis voor de beter gesitueerde toerist, waardoor we zelfs op booking.com ons doodschrokken van de vraagprijzen. Moesten we dan maar iets wat verder in de buidel gaan tasten? We waren ertoe in staat, want het verlangen naar een fijn bed en geen natte spullen was groot.
Stefan kwam op het idee om op Australische websites te zoeken naar scherp geprijsde accommodaties. Bij het zoeken in Google, kwam er een andere goede bookingsite naar boven: te weten Expedia.com.au. Stefan bezocht direct deze website, en hoefde niet lang te zoeken alvorens hij stuitte op een prachtig (zeer gunstig geprijsd) resort. Dit resort bevond zich een aantal kilometers ten noorden van Cairns. Maar dat was voor ons natuurlijk geen enkel probleem, aangezien wij de campervan nog hadden waarmee we ons konden verplaatsen. Na nog wat kleine research gedaan te hebben hoefde we niet lang na te denken en besloten we het hotel direct te boeken.
Vol van positieve verwachting reden we richting het resort genaamd Blue Lagoon Resort ****. Onderweg stopten we bij een Coles, waar we eindelijk eten en drinken konden kopen wat we heel graag wilde. Want de accommodatie die we zojuist geboekt hadden, bestond onder andere uit een keuken met goed werkende koelkast. Na de boodschappen gedaan te hebben moesten we inmiddels haast maken, omdat we voor 6 uur moesten inchecken.
Het was nog een kleine 10 minuten rijden toen we aankwamen in Trinity Beach, het badplaatsje waar dit resort gevestigd was. We reden het resort op en de vreugde werd enorm groot. Het was haast niet te geloven dat we dit resort geboekt hadden. Daarom keken we nog even goed of dit ook daadwerkelijk het resort was waar we moesten zijn. Het kon niet anders of het was toch echt de plaatst waar we moesten zijn. We liepen naar de receptie en checkten heel makkelijk in. We kregen onze sleutel en mochten onze kamer voor de komende 4 nachten betreden. Aldaar aangekomen, werd de vreugde alleen maar groter en groter. Een fantastisch resort, mooie gebouwen, schitterende zwembaden, schone en comfortabele kamers, een uitgebreide keuken, een heerlijke stortdouche, een zalig balkon en niet te vergeten een heerlijk groot bed. We pakten snel onze tassen uit en begonnen aan het koken van een heerlijk maal! Heerlijk gebakken brood met lekkere Australische hamburger-achtig rundvlees. We aten het heerlijk op, op ons balkonnetje onder het genot van een heerlijke Australische wijn.
Na het eten trokken we snel onze zwembroek aan en tussen de regen door vonden we gelukkig een klein moment om een heerlijke duik te nemen in het zwembad. Dit zwembad was ’s avonds werkelijk prachtig verlicht waardoor je je echt door een prachtig paradijs waande. Na het zwemmen konden we heerlijk douchen in onze eigen badkamer. Daarna kropen we snel ons bedje in en gingen we lekker TV kijken. Eindelijk zagen we weer eens wat nieuws en schrokken er best een beetje van. We kwamen er meer en meer achter dat er gebieden in brand stonden en gebieden overstroomd waren, onder andere gebieden waar wij allemaal geweest waren. Eigenlijk kwam toen het besef, we hebben heel veel geluk gehad en mogen absoluut geen spijt hebben van het feit dat we flink doorgereden zijn. We hadden er toch niet aan moeten denken dat we met die bosbranden en/of overstromingen te maken zouden krijgen.
Echter waren we weer erg moe van een hele enerverende dag en we vielen dan ook vrij snel in slaap. Een heerlijke nacht in een heerlijk bed!

Dag 30
Vandaag sliepen we ietwat uit. Zeker omdat het weer buiten nogal regenachtig was en door het feit dat we eindelijk een heerlijk bed hadden geslapen. We stonden lekker rustig op en begonnen aan een heerlijk ontbijt. Koude melk, verse thee, gekoeld fruit, geroosterd brood, etc. eindelijk konden we ons weer eens tegoed doen aan een overheerlijk stevig ontbijt.
Daarna besloten we een duik te gaan in het zwembad. Betere ochtendgymnastiek kan je je niet bedenken. En met een klein zonnetje, tussen de regen door, was het toch wel flink genieten. Daarna namen we weer een heerlijke douche en besloten we om de camper maar eens leeg te gaan halen. We hadden namelijk besloten om zo snel mogelijk de camper op te ruimen en klaar te maken om hem weer in te leveren. De kleding was allemaal wat klam geworden en vies. Daarom besloten we gebruik te maken van de aanwezige wasserette, alwaar we goed konden wassen en goed konden drogen. Zo konden we alles fijn droog inpakken alvorens we weer terug richting huis zouden vertrekken. Het opruimen, schoonmaken en uitzoeken van spullen was nog een heel karwei.
Het was zo’n groot karwei dat de tijd voorbij vloog en voor we het wisten het alweer weer laat in de middag was. Eigenlijk was deze dag gewoonweg een heerlijke rustdag geworden waarbij we alles hebben kunnen opruimen wat ons zo vreselijk in de weg zat. We aten weer heerlijk uitgebreid die avond en maakte er een gezellig avond van op onze kamer. Een spelletje, werken aan het reisverslag, foto’s uitzoeken, chipjes, een lekker wijntje, een filmpje… ons avondje kon niet meer stuk. Uiteindelijk vielen we ook deze avond snel in slaap. Op zo’n hotelkamer kom je er achter hoe moe je eigenlijk bent. Dat is ook niet gek: 30 dagen lang, dag in dag uit, bezig zijn…